Kakve su izmene pretrpele hrišćanske svete knjige?

Mi muslimani ne tvrdimo da su sledbenici Biblije izmenili u potpunosti sve primerke svojih knjiga koje su danas poznate svijetu, nego da su izmenili pojedine delove nekih knjiga koje priznaje Crkva. Iz tih izmenjenih delova vremenom su vršena prepisivanja, tako da je ogromna većina hrišćanskih knjiga ili sve koje su danas u opticaju od ove izmenjene vrste.

U svetu se i dan – danas mogu naći rukopisi hrišćanskih knjiga koje nisu izmenjene u tolikoj meri koliko i ove. Mnogi ljudi kažu da su imali priliku videti, pa i čitati takve knjige u rukopisu. U tim knjigama se nalazi ono što u drugim knjigama odavno ne postoji. Najbolji dokaz podložnosti ovih knjiga izmenama je postojanje različitih verzija Tore kod hrišćana, Jevreja i Samarićana. One bi morale biti iste. Međutim, ako uzmete i uporedite ih, videćete da se one na mnogim mestima drastično razlikuju. Ovo upućuje na jednu nepobitnu činjenicu a to je da je prepisivanje, pa čak i čitanje, svetih knjiga bila privilegija sveštenstva, a da one nisu bile dostupne običnim vernicima dugi niz vekova. Zbog ovoga se u petnaestom veku i pojavio Martin Luter, osnivač protestantizma, koji se pobunio protiv ove prakse.

Crkva je, naime, kad bi nešto želela promeniti menjala na svoju ruku, a kad bi prepisivala nove primerke knjiga, uvek prepisivala iz već izmenjenih primeraka svetih knjiga. Istovremeno, knjige koje su bile u privatnim posedima, bile su pošteđene ovakvih izmena. Bilo je dosta ljudi koji su posedovali ovakve primere jevanđelja koji su se nakon njihove smrti zagubili. Ima slučajeva pronalaska ovakvih primeraka jevanđelja, a verovatno će ih biti i ubuduće.

Najstarije napisano jevanđelje je ono koje je napisao Marko, a ne Matej, kako se dugo verovalo. Jevanđelje po Marku napisano je 25 godina nakon Isusovog uzdignuća. Ostala jevanđelja napisana su najmanje šezdesetak godina posle uzdignuća. Za ovakvo kasno pisanje jevanđelja postoji više razloga, kao što su:

1. Prva generacija hršćana, ili u najmanju ruku većina njih, nisu bili obrazovani.
2. U to vreme bilo je uobičajeno da se versko obrazovanje prenosi usmenim putem.
3. Troškovi za pisanje (papir i mastilo) bili su visoki, što je za većinu siromašnih hrišćanskih vernika bilo nepristupačno.
4. Verovanje u ponovni i brzi Isusov povratak na Zemlju, još za vreme života njegovih učenika. Verovanje da je svemu došao kraj i da svaki dan može nastupiti Smak sveta sigurno je doprenelo opštoj nezainteresovanosti za pisanje verskih knjiga i razmišljanju, čemu to, kad je svemu došao kraj? Za ovo su krive priče o skorom Isusovom povratku.
5. Pored ovoga, postojale su mnogobrojne poteškoće oko sakupljanja podataka i potrebne građe zbog stalnih previranja i progona Isusovih pristalica. Međutim, vremenom se ukazala potreba za pisanim delima. To je naročito došlo do izražaja nakon smrti onih koji su bili „Očevici i sluge Reči”, kako kaže Luka na početku svoga jevanđelja. Ovome svakakako treba dodati i širenje hrišćanstva van granica Palestine. Nakon dugog iščekivanja ponovnog Isusovog dolaska, a on nije dolazio, i gubljenja nade u njega, pojavila se nužna potreba da se sve ono što se pamtilo i usmeno prenosilo, zapiše i stavi na papir. Ovaj zadatak pao je na pleća druge generacije hrišćana, kada je već bilo prošlo nekoliko desetina godina od Isusovog uzdignuća na nebo i kada o njegovom životu još nije bilo ništa napisano.

Novine koje je u hrišćanstvo uneo Pavle

Pavle je u prvobitno hrišćansko učenje uneo sledeće novine:

– Verovanje u božanstvenost Isusa Hrista;

– Verovanje u trojstvo;

– Verovanje u Isusovo raspeće, vaskrsnuće i njegovo suđenje ljudima na Sudnjem danu;

– Verovanje da se Isus uspeo na nebo i da sedi s desne strane svoga Oca;

– Odvajanje hrišćanstva od judaizma;

– Ukidanje svetosti subote;

– Dozvola konzumiranja svinjskog mesa;

– Izbacivanje obrezivanja muške dece;

– Proglašavanje hrišćanstva verom za sve narode, a ne samo za Izraelćane.

Pavle je iz paganskih vera preuzeo:

– Novu godinu;

– Vaskrs;

– Bogojavljenje.

Svakom od ovih praznika Pavle je dao nove nazive povezujući ih sa hrišćanskim učenjem. Tako je Praznik proleća postao praznikom Isusovog vaskrnuća, dok je euharistija zauzela mesto prinošenja žrtve u hramu kod Jevreja. Slike Blažene Device i Isusa zamenile su mesto Horusa i Ozirisa i postavljene u svim crkvama. U Hramove su uvedeni gusti stubovi kako bi podsećali na šume sa gustim drvećem.

Pavle je pored ovoga dozvolio brak nadbiskupima:

Ali vladika treba da je bez mane, jedne žene muž, trezan, pametan, pošten, gostoljubiv, vredan da uči. (Prva Timoteju, 3:2)

Pavle uči:

Žene! Slušajte svoje muževe kao Gospoda. Jer je muž glava ženi kao što je i Hristos glava crkvi, i on je spasitelj tela. No kao što crkva sluša Hrista tako i žene svoje muževe u svemu. (Efescima, 5:22-24)

Na drugom mestu Pavle kaže:

Žene vaše da ćute u crkvama; jer se njima ne dopusti da govore, nego da slušaju, kao što i zakon govori. (Prva, Korinćanima, 14:34)

Odlomak iz knjige ‘Istina o hrišćanstvu kroz istoriju i verovanje’ autora Mustafe Šahina.

Izvor: http://www.islamhouse.com/sr